Vorige week werd Inge van Dijk geïnstalleerd als burgemeester van de gemeente Mook en Middelaar. Ze neemt het stokje over van Willem Gradisen die met pensioen is gegaan. Een frisse wind waait over de vier dorpen. Tijd voor mij dus ook, om terug te blikken op de eerste helft van mijn periode als raadslid en vooruit te kijken naar de verdere invulling van mijn ambt. Wat is het snel gegaan en soms ook tergend langzaam.
Zachte krachten
12 mei 2022 werd ik raadslid namens de PvdA Lokaal Sociaal. Een tikkie onverwacht voor me en ongelooflijk spannend. Kon ik deze verantwoordelijkheid eigenlijk wel aan? Had ik het in me om verschil te maken? Deden mijn gekke ideeën en creatieve gedachtegangen er toe? Was een soort Pippie Langkous eigenlijk wel welkom in de raad? Ik heb veel geworsteld met de functie van raadslid en om eerlijk te zijn, nog altijd heb ik moeite om de balans te houden tussen enerzijds veranderen wat ik kan veranderen en loslaten wat ik niet in de hand heb. De gemeenteraad vereist van mij naast geduld met dossiers, vooral ook veel geduld met mezelf. Ik leer stapje voor stapje om mezelf te accepteren als onderdeel van de maatschappij ipv het buitenbeentje dat ik altijd was. Als schrijver en artiest,chronisch hypofyseepatient en daardoor extra gevoelig, moest ik leren dat een baan weliswaar een fikse belasting voor me is, maar dat uitgerekend de politiek het makkelijker voor me maakt om het op te nemen voor het kwetsbare in mezelf en in anderen en daar sterker van te worden. Door te blijven dromen en me op de mens als diversiteit te richten, altijd het mooie uit te blijven lichten en uit te werken, verliest het nare en verharde dat me zo vaak frustreert, deprimeert en uitput zijn kracht. Niet schreeuwen of overschreeuwen maar zachtmoedigheid, tederheid en compassie naar alles wat zich aandient, hoe moeilijk, emotioneel of verwarrend het ook is.
Inclusie en werken met een beperking
Ondanks mijn chronische fysieke aandoening die me regelmatig lamlegt, heb ik in de lokale politiek geleerd dat ik mee tel, ertoe doe, iets te zeggen heb, ook als ik me niet goed voel. Over inclusie gesproken! Wat ben ik blij en dankbaar dat democratie diversiteit omarmt. Opeens sta ik als chronisch patiënt afhankelijk van een Wajong uitkering, niet meer in de periferie van de maatschappij maar er middenin en zijn mijn ervaringen uit die periferie welkom en zelfs gewenst in politieke discussies. Ironisch. Want de maatschappij is hard en sinds 2020 alleen maar harder voor mijn gevoel. Wie voelt zich niet in de steek gelaten nu sociale media onze buurthuizen hebben vervangen?
Als Wajonger die geen vervolgopleiding heeft kunnen doen vanwege haar fysieke aandoening, moest ik leren dat mijn mening en gedachten er ondanks mijn beperking mogen zijn en zelfs belangrijk kunnen zijn. Terwijl ik het opneem in de politiek voor mensen die net als ik gebruik maken van het sociaal domein, merk ik dat hen bekrachtigen ook mezelf bekrachtigen betekent. Dikwijls voelde ik me de afgelopen twee jaar verward en onwennig want waar mijn verbeeldingskracht en humor goed werken in mijn hoedanigheid als artiest en schrijver, gaat de communicatie in de raad toch wel anders. Geen kunstzinnige strapatsen meer maar document na document doorspittend, diverse denkbeelden naast elkaar leggend, durven zeggen wat ik voel, vind en denk, de situatie in kaart brengen en in verbinding en overleg op een hoger plan proberen te krijgen,is een andere tak van sport. Daarbij train ik mezelf om niet alleen maar bezig zijn met wat er mis is of ontbreekt, maar focussen op de bestaande schatten en die meer waarderen en voor het voetlicht brengen.
De komende twee jaar zal ik daarom blijven leveren op het gebied van verzachting, mildheid, verbondenheid, compassie, sensitiviteit, creativiteit, verbeelding en kwetsbaarheid. Een groot goed, denk ik, juist in de samenleving van tegenwoordig met name online aandoet als een respectloze kakafonie van eenzame strijders.
Debat en lokale democratie
Met mijn fractie heb ik flink geoefend met tegengas krijgen. Laatst nog in Brussel, tijdens ons uitje naar het EU parlement viel het me op hoe respect en nieuwsgierigheid democratische waarden blijken die nog steeds vertegenwoordigd worden en die we allen zouden moeten koesteren. Mijn fractie is kritisch, vaak sceptisch, bevraagt zo'n beetje alles en durft provocatief te zijn maar altijd met respect voor de ander en diens mening, altijd op zoek naar raakvlakken met interesse voor tegengestelde meningen. Politiek is samenkomen ervaarde ik. Niet alleen maar kritiek geven vanaf de online zijlijn maar daadwerkelijk face to face elkaar ontmoeten. Zo vierden GroenLinks en PvdA op 1 mei landelijk de Dag van de Arbeid. Ook in Mook kwamen we samen en nodigden we belangstellenden uit voor een tuinfeestje met muziek, lezing en waardering voor inwonersinitiatieven.
In de Mookse lokale politiek is goddank geen bodemloos gescheld en getier, elkaar de maat nemen en in hokjes plaatsen, zoals in de landelijke politiek. Juist het tegenovergestelde is het geval. Als raadslid ervaar ik bij collega's en politiek netwerk een open houding en een nieuwsgierigheid naar minderheden. In onze gemeentepolitiek ervaar ik, anders dan in de rest van het land, solidariteit, gemeenschapszin en zoeken naar consensus, raakvlakken en verbinding om ideeën te gestalte geven.
Aan de raadstafel en in de fractie heb ik geleerd me op het kleine te richten. Wat ik wel in de hand heb, is wat ik hier kan bereiken, (daarmee Den Haag, Gaza, Oekraïne, opkomend fascisme, litiummijnen, de opvangcrisis, kinderarbeid, geweld tegen minderheden, ontbossing en ontvissing iets meer loslaten) al besef ik dat radicaal en extreem rechts ook in onze gemeente de open samenleving af probeert te breken door angst, wantrouwen en haat te verspreiden.
Durf te dromen
De komende jaren zal ik me blijven focussen op mogelijkheden, durf en dromen, ver vooruit kijken en bruggen slaan. Ongetwijfeld zal ik blijven aanlopen tegen scepsis. Een natuurvisie bedoeld voor de lange termijn? Kom op zeg. Biobased bouwen? Ben je gek geworden, veel te duur. Autovrije zones? Ga toch fietsen. Een voedselbos? Die grond kunnen we beter volbouwen. Een biodiversiteitsmonitor? Tegelwippen? Buurttuinen? Kom op nou zeg.. Veel te duur. Molenhoek Zuid/De Maastuin natuurinclusief? Wat zeg je, zelfs een ecodorp? Rustig aan een beetje. Het is Mook en Middelaar maar. Er is geen geld en al was er geld, dan liever voor onvoorziene omstandigheden. We zitten hier in de lokale politiek. Maak het toch niet zo groot allemaal. We moeten bouwen bouwen bouwen. En bezuinigen. Wat zeg je? Een ravijnjaar kan een goudmijn worden? Wil je openbaar groen eetbaar maken? Een wetland introduceren zelfs? Droom lekker verder. Leer jij eerst maar eens om niet teveel tegelijk te willen Marjolein. Politiek is niet voor dromers. En oja, houd je enthousiasme en emoties in toom.
Nou, ik blijf dromen hoor. Lekker puh. En mijn enthousiasme en emoties zijn dienstbaar aan die dromen. Politiek is mijns insziens het ambacht van inspiratie en verbeelding verbinden aan realisme en tegenkrachten. Niet elkaar de les lezen of veroordelen of hard aanpakken, maar elkaar tot bloei laten komen zoals in een biodiverse en wilde tuin.
Marjolein