Iedereen zegt hallo en daar word ik blij van. Iets meer dan een jaar geleden is het nu. Na 45 jaar verhuisde ik van de stad naar het Dorp. En ja, Dorp met een hoofdletter want Mook is niet zomaar een dorp. Met haar rijke historie en schitterende omgeving heeft het wel een hoofdletter verdiend. Ik moet bekennen dat ik ook niet veel meer wist voordat ik samen met manlief ons droomhuisje betrok. Stiekem was ik best een beetje benauwd. Hoe zou leven op een dorp me bevallen? Zou ik het gaan missen om even snel de stad in te fietsen voor een koffietje met een vriendin? Of een uurtje shoppen voor iets wat ik totaal niet nodig heb? Misschien ga ik het zelfs missen om naar bekenden en vage bekenden, die je na 45 jaar in dezelfde stad automatisch hebt, te knikken als je over straat gaat?
Niets van dat alles. Dat korte stukje extra fietsen (of bussen) naar de stad is geen belemmering voor de bestaande vrienden en langs etalages vol onnutte spullen lopen doen we nu in geplande gezellige uitjes. Maar het beste is nog wel dat knikken niet meer hoeft. Want iedereen, (vaag) bekende of niet, zegt ‘Hallo’ tegen je op straat. Was ik de eerste keer nog verrast, nu loop ik ook zelf geroutineerd te groeten en ben ik er helemaal aan gewend. En ik word er zo blij van.
Novella
