Vanmorgen ging de telefoon bij mevrouw Vos-Peters. Hofdame Margot aan de lijn. Of de prins met een klein gevolg een bezoekje mocht komen brengen. ‘Ik lig nog in bed’, zei mevrouw Vos. Een bijna 94-jarige is dat niet kwalijk te nemen. Het weer was er trouwens ook naar; af en toe regende het en er stond een straffe bries. Weer dus om lekker onder de wol te kruipen of te blijven liggen. Maar de prins was van harte welkom als het maar niet op zeer korte termijn was. Nee, werd haar verteld, het bezoek zou pas om twee uur ’s middags zijn. Toch werd het tijd om op te staan en familieleden in te schakelen. Er moest iets lekkers bij de koffie gehaald worden, want zo’n hoog bezoek krijg je niet elke dag.
Ruimschoots op tijd zit mevrouw Vos opgemaakt en afgestoft op haar vertrouwde plek op de bank. Vandaaruit heeft ze een prachtig uitzicht over de Maas, kan ze de omgeving goed in de gaten houden en zien wie er aan de deur komt. Op de afgesproken tijd komen Prins Martijn, adjudant Twan en de hofdames Margot en Brigitte binnen. Zij worden welkom geheten met koffie en gebak. Vervolgens ontspint zich een gezellige kout waarbij het hoogadellijke gezelschap mevrouw Vos wat beter leren kennen. Degenen die Maasburen bekijken hebben in maart/april 2019 haar wedervaren kunnen lezen, want in drie afleveringen staat (nog steeds) een deel van haar leven als ‘stadse boerin in een dorp’ beschreven (1949-1964).
Na een uur maken de prins en zijn illuster gevolg zich op voor vertrek, want er zijn nog meer verplichtingen, zeker zo daags voor Carnaval. Mevrouw Vos krijgt als oudste inwoonster van Molenhoek van prins Martijn een ‘penning’ uitgereikt met zijn houten vingerafdruk en een paar ferme kussen. Het viertal bedankt voor de gastvrije ontvangst, het gezellige uurtje en vertrekt met gezwinde pas naar het volgende evenement.