Een groot huis, met ruimte over, biedt mogelijkheden voor ‘tijdelijke inwoning’, zo had ik al langer in mijn hoofd. De Oekraïnecrisis was voor mij dé stimulans om me aan te melden bij Takecarebnb (https://takecarebnb.org/en/). Deze organisatie matcht vluchtelingen en gastgezinnen.
De schriftelijke aanmelding was een makkie. Het telefonisch interview ging ook goed. Na de ‘goedkeuring’ hoefde ik alleen maar een VOG, een verklaring van goed gedrag te krijgen van de gemeente en ook dat lukte.
Vervolgens hoorde ik heel lang niets*. Toen de beelden over het overvolle Ter Apel niet meer van mijn netvlies verdwenen heb ik aan de bel getrokken.
Vervolgens ging het snel. Ik kreeg een telefoontje van een zogenoemde matchmaker van Takecarebnb die me liet weten dat er in een asielzoekerscentrum (AZC) een Turkse man woonde die graag wilde integreren in een gastgezin.
Hij was toegewezen aan onze gemeente, die voor hem en zijn gezin in Turkije, voor huisvesting ging zorgen. Liesbeth, de matchmaker, kwam op bezoek om kennis te maken en de woonruimte te bekijken. Ze vertelde daarbij over de Turkse man, 37, politiek vluchteling, al drie jaar op drift in Europa, hoogopgeleid, met vrouw en drie kinderen van 6, 6 en 3 in Turkije.
Al twee dagen daarna maakten we kennis met elkaar, in aanwezigheid van Liesbeth. Zij liet ons over onze achtergrond vertellen, over onze verwachtingen bij het logeeravontuur en over onze wensen en eisen.
De week bedenktijd die ze ons gunde, hadden we niet nodig. De kennismaking, half in het Nederlands en half in het Engels, verliep namelijk heel plezierig en onze verwachtingen stemden aardig overeen. En dus volgde er een proeflogeerweek. Ook hierbij wist ik al snel dat het wel goed zat. Mijn logé was aardig en respectvol. En heel gretig om meer te leren over het wonen in Nederland en de Nederlandse cultuur.
Mijn Turkse gast woont inmiddels ruim drie maanden bij mij, tot wederzijds genoegen. Hij heeft zijn eigen ‘appartement’ waar hij ook kookt. We hebben ieder ons eigen leven. Hij werkt veel omdat hij zijn carrière als wetenschapper weer op de rit wil krijgen. Soms eten we samen, regelmatig nodigt hij me uit om heerlijke Turkse gerechten te proeven. We praten veel waarbij we over en weer van elkaar leren. Dat is soms lastig, vanwege de taal, maar ook vanwege de toch ook grote cultuurverschillen. Hij is sterk gericht op familie en vrienden. Samen eten, samen praten, er zijn voor elkaar, dat kenmerkt de Turkse cultuur meer dan onze Nederlandse cultuur. Alle tijd daarvoor nemen en de agenda omgooien als er vrienden komen, is voor hem heel gewoon. Dat is voor mij weer een mooie les in flexibiliteit😊.
Hij heeft nu een huis toegewezen gekregen in Mook, waar hij heel blij mee is. Dat biedt immers de mogelijkheid om zijn gezin over te laten komen. Hij telt de dagen af! En verder is hij druk bezig met het opknappen van het huis en het bij elkaar sprokkelen van de inrichting ervan. Ik help hem daarbij zoveel als voor mij mogelijk is. Wat komt daar veel bij kijken. En zeker ook veel papierwerk. We hebben in Nederland een ongelooflijk bureaucratische brij weten te fabriceren, met brieven en documenten die ik soms al niet begrijp, laat staan mijn Turkse gast.
Maar wat we ook in Nederland hebben is een grote mate van betrokkenheid, vrijgevigheid en hartelijkheid.
Mijn logé kan aanschuiven bij etentjes, krijgt goede hulp van de gemeente en Vluchtelingenhulp, hij ontvangt spullen voor zijn huis, speelgoed en kleding voor de kinderen, mensen steken hun helpende handen uit of schenken hem hun energiebonus. Ik ben daar zeer van onder de indruk en mijn gast ook.
Deze logeerperiode heeft hem een flinke duw gegeven om zich meer thuis te gaan voelen in Nederland. En hij kan die duw nu weer doorgeven aan zijn vrouw en kinderen.
*Wel kreeg ik regelmatig nieuwsbrieven waarin goed werd uitgelegd waar Takecarebnb mee bezig was en welke prioriteiten men stelde. Ik heb een goede indruk van deze organisatie.
