Net verhuisd, verbouwd, ingericht en trots op m’n nieuwe plekje. Familie, vrienden en kennissen staan in de rij om dat plekje te komen bewonderen. Niet voor niets heb ik ze maandenlang lastig gevallen met verhalen over inpakken, ontspullen, slopen, bouwen en alles wat daar maar goed of fout bij kan gaan. Maar eindelijk is het zover, de deur staat open. En de verwachtingen zijn hoog. Of die nu te maken hebben met mijn huisje of met de verrukkelijke Limburgse vlaai die bij de koffie hoort, dat weet ik niet. Wel weet ik dat ik hoog heb opgegeven over het feit dat wonen in Limburg en vlaai bij elkaar horen. Dus voordat de eerste visite aanbelt, ga ik op zoek naar de echte vlaai… En ja, je begrijpt het al, tot mijn grote schrik is die hier niet te vinden. Niet alleen niet in Mook, in de hele gemeente niet. Zo kom ik na kilometers fietsen thuis, de visite wachtend bij de voordeur, met een supermarktvariant van de vlaai. Ondanks dat bleef het nog lang gezellig 🤗 Nu hoop ik natuurlijk dat er een Mookenaar is die opstaat en me op m’n vingers tikt omdat er wél vlaai te vinden is in de gemeente. Ik vrees echter dat dat een geval van wensen is. Maar misschien is er wel een inwoner die een overheerlijk recept van de authentieke Limburgse vlaai wil delen? Van hem of haar zelf of uit grootmoeders archief. Mijn visite, ikzelf en met mij vast meerdere mede-inwoners zijn je voor altijd dankbaar.
Novella
