Solliciteren
Na zijn studie heeft hij vaak gesolliciteerd bij de grote advocatenkantoren in Nijmegen, later nog in Arnhem en Eindhoven, maar werd keer op keer na een sollicitatiegesprek afgewezen o.a. omdat hij lid geen was geweest van een studentenvereniging. Hij had (dus ook) geen netwerk opgebouwd. Hij verdiende nog niets en dat was de laatste verdedigingslinie van zijn ouders, want als je niets verdient kun je ook niet trouwen. Dus bleef hij afhankelijk van zijn ouders. Zelfs op de huwelijksdag hield vader een toespraak waarin hij zei dat Alf niet klaar was voor het huwelijk want hij was nog niet economisch zelfstandig. Hij kon, zoals vader zei, nog niet eens voor zichzelf zorgen laat staan voor een gezin.
Maar niet iedereen was zo sceptisch. Collega’s van Marie-Thérèse bij Haskoning, die ook een toespraak hielden, spraken vol vertrouwen over Alf. Ze zagen iets in hem dat zijn vader blijkbaar nog niet kon waarderen. Misschien had hij toch meer in zijn mars dan de cijfertjes en de netwerken konden voorspellen.
Maar inmiddels had Alf een sollicitatie lopen bij het Ministerie van Landbouw en Visserij in Den Haag. En tot zijn grote vreugde wilden ze hem daar wel hebben! Dit was niet zomaar een baantje; het voelde als een persoonlijke overwinning.
Hij had zijn vader kwalijk genomen dat hij tijdens het huwelijksfeest zo negatief over hem sprak. Maar nu hij eindelijk een baan had, gaf dat een gevoel van triomf.
Werken in de pensioensector
In Den Haag hield Alf zich onder andere bezig met het behandelen van bezwaarschriften tegen de toenmalige superheffing. Na anderhalf jaar hard werken was de grootste bulk werk weggewerkt, en toen kwam het onvermijdelijke nieuws: het contract was afgelopen. Hij kon weer verder gaan solliciteren.
Gelukkig viel hij in 1987 met zijn neus in de boter toen hij in de pensioenwereld belandde, bij verzekeringsmaatschappij Levob in Amersfoort. Levob verzekerde voornamelijk militairen, en ze zochten iemand die zowel juridisch als wiskundig onderlegd was. Die combinatie was op zijn lijf geschreven. Bovendien kwam de automatisering ook net lekker op gang, en dat paste precies bij zijn vaardigheden.
Alf maakte offertes voor bedrijven en verkocht pensioenregelingen als warme broodjes. Zijn carrière ging als een speer, en al snel klom hij op binnen de maatschappij. Maar toen kwam de promotie waar hij niet om gevraagd had: hij moest leiding gaan geven aan de afdeling Marketing. En daar vond hij helemaal niets aan.
Leidinggeven? Prima, maar formulieren tekenen en prikkaarten controleren om te zien of iemand niet te vroeg had uitgeklokt? Dat vond Alf verschrikkelijk. Hij werkte graag samen met mensen, gaf graag richting en vond het leuk om problemen op te lossen, maar dit administratieve gedoe was niet wat hij zich had voorgesteld. Het plezier dat hij eerst had in zijn werk verdween langzaam.
Op een gegeven moment had Alf er genoeg van. Hij wilde gewoon weer echt aan de slag, met dingen waar hij goed in was, pragmatische oplossingen bedenken, in plaats van alleen maar leiding te geven. Dus ging hij weer solliciteren, vastbesloten om terug te keren naar werk waar hij energie van kreeg. Zo belandde hij bij Reaal Verzekeringen, opnieuw op de pensioenafdeling.
Bij Reaal vond Alf zijn passie weer terug. Hij stortte zich volledig op de automatisering en begon zelf handige tooltjes te bouwen. Daarmee kon hij tijdens gesprekken direct pensioenberekeningen maken die helemaal op maat waren voor de klant. Terwijl hij zat te praten, paste hij het pensioenplan aan op de wensen van de klant en – hoppa! – meteen verkocht.
Alf had dus een slimme manier gevonden om lijfrenteverzekeringen te verkopen, vooral aan machinisten van de NS die ontslagen werden. Deze (meestentijds) mannen kregen bij hun vertrek een mooi bedrag mee, maar er zat een flinke adder onder het gras: de belastingdienst stond al klaar om maar liefst 52% van dat geld af te romen. De machinisten stonden voor een keuze: of ze betaalden die belasting, of ze konden het geld onderbrengen in een lijfrenteverzekering.
En daar kwam Alf om de hoek kijken. Hij wist precies hoe hij de voordelen van die lijfrenteverzekering moest uitleggen. Met een paar handige rekensommen en een goed verhaal overtuigde hij ze keer op keer. Zo konden de machinisten hun geld veiligstellen.
Op een gegeven moment begon Alf zich wederom te vervelen. Er zat niet genoeg uitdaging in zijn baan, dus besloot hij opnieuw de sollicitatiemolen in te gaan. Dit keer kwam hij terecht bij Ordina Finance, op de afdeling automatisering. Met zijn ervaring in de pensioensector was hij daar een gewilde kracht. Maar er was één klein probleem: Ordina deed nauwelijks iets met pensioenen. En zo zat Alf vaak te niksen op het hoofdkantoor in Eindhoven, terwijl hij smachtte naar echt werk.
Totdat er een kans voorbij kwam. Ordina moest een offerte uitbrengen voor een nieuw administratiesysteem voor pensioenen bij Delta Lloyd, maar ze hadden geen idee hoe ze zoiets moesten aanpakken. Dus wie riepen ze? Alf natuurlijk! Met zijn kennis van pensioenen sprong hij in en stelde een slimme offerte op.
Delta Lloyd was onder de indruk. Sterker nog, ze waren zo enthousiast dat ze Alf meteen vroegen of hij niet bij hen wilde komen werken. En zo kreeg hij ineens een nieuwe uitdaging; niet langer op de bank bij Ordina, maar aan de slag bij Delta Lloyd, waar zijn expertise eindelijk weer helemaal tot zijn recht kwam.
In 2002 kwam Alf tot een besluit: “Ik ga voor mezelf beginnen.” Hij werd zzp’er en startte als zelfstandige bij Delta Lloyd, waar hij maar liefst zeven jaar bleef werken. Het beviel hem zo goed dat hij daarna als pensioenexpert voor allerlei grote en kleine verzekeraars aan de slag ging, altijd met opdrachten rondom pensioenen.
Tegenwoordig werkt hij voor AZL in Heerlen, een uitvoeringsorganisatie die ensioenfondsen, werkgevers en werknemers helpt met de uitvoering van toekomstbestendige collectieve pensioenen. Twee dagen per week reist hij naar Heerlen, de andere twee dagen werkt hij vanuit huis. En op vrijdag? Dan heeft hij lekker vrij. Alf heeft het goed voor elkaar: werk waar hij van houdt en elke week een lang weekend.
Privé
Na hun huwelijk in 1986 betrokken Alf en Marie-Thérèse een huurwoning in Malden, waar ze vijf jaar hebben gewoond. In 1991 konden ze een huis bouwen in Beuningen en met hun drie jonge kinderen, Vivianne, Fréderique en Floris, werd het een huis vol leven. Alle drie de kinderen gingen naar het Dominicuscollege in Nijmegen en kozen daarna voor de universiteit. Vivianne en Floris gingen rechten studeren, terwijl Fréderique voor geneeskunde koos.
Tijdens hun jaren in Beuningen had Marie-Thérèse een winkel in tweedehands kleding. Klanten kwamen van heinde en verre, zelfs uit Molenhoek. Van deze klanten hoorde ze vaak dat Molenhoek een gezellig dorp was met vriendelijke mensen. en dat kan ze nu alleen maar beamen
Na 29 jaar Beuningen vonden Alf en Marie-Thérèse het tijd om te verhuizen. De kinderen waren inmiddels het huis uit, de buurt veranderde en ze wilden weg uit Beuningen .
Op zoek naar iets nieuws kwamen Alf en Marie-Thérèse terecht in Molenhoek, aan de Rijksweg, waar ze het laatste van 4 vrije kavels konden kopen. Begin december 2020 moesten ze hun oude woning verlaten. Ze kochten een caravan en maakten er tijdens de bouw, twee avontuurlijke jaren van. In de zomer stonden ze op een boerencamping in Overasselt, terwijl ze in de winter de warmte opzochten in een huisje in de Riethorst en bij de firma Meeussen in Plasmolen. In december 2022 was de verhuizing een feit. En zo begonnen ze aan een nieuw hoofdstuk in ons gezellige dorp.
Dorpsraad
Kort nadat hij en Marie-Thérèse in Molenhoek waren komen wonen, werden ze uitgenodigd voor een nieuwe bewonersavond. Marie-Therese had zich aangemeld als vrijwilliger. Bij verkennende gesprekken over de invulling van die vrijwilligersrol viel Alfs inbreng op en besloot het bestuur om hem te polsen als opvolger van Ine.
Hoewel het voorzitterschap het soort leidinggeven is waar hij normaal niet van houdt, ziet hij zichzelf wel als een meewerkende voorman. Hij vindt het fijn om contact te maken met de vrijwilligers en overige inwoners om zo te ontdekken wat er leeft in Molenhoek. Het voorzitterschap past hem daarom prima.
Alf ziet ook dat de Dorpsraad vooral oudere mensen aantrekt, terwijl het juist de bedoeling is dat álle bewoners zich betrokken voelen bij het reilen en zeilen van het dorp. Veel jongere bewoners zien echter niet direct wat de Dorpsraad voor hen kan betekenen. Kennelijk valt hier nog winst te behalen.
Alf wil zich inzetten om, samen met de vrijwilligers een belangrijke bijdrage te leveren aan de verbetering van de leefbaarheid van Molenhoek.
Uiteraard wensen wij hem daarbij heel veel succes!