Witteweg

Witteweg. Aan het einde van de middeleeuwen liepen er twee verbindingswegen, van zuid naar noord, door ons gebied. Een zandweg liep dicht langs de Maas en was regelmatig onbegaanbaar vanwege hoogwater (tracée Bloemenstraat, Heikantseweg, Katerboscheweg). De andere zandweg liep hoger (en dus droger) tegen de stuwwal aan (tracée Oudebaan, Langstraat, Rijksweg (?), Mook (?), Bovensteweg), maar was gevaarlijk vanwege struikrovers. Er lagen in ons gebied twee dwarswegen tussen deze noord-zuidverbindingen. Een van de twee twee dwarswegen was de Witteweg in Plasmolen. Deze dwarsweg was ontstaan door een karrenspoor over een Maasduin/rivierduin-ophoging die bestond uit zand (lichte ondergrond) en werd, vanwege deze lichte kleur, in de volksmond de Witteweg genoemd. De andere dwarsweg lag bij Milsbeek en liep over moerassige ondergrond (donker) en kreeg om die reden de naam de Zwarteweg. Beide dwarswegen bestaan nog steeds met hun laat-middeleeuwse naam.