Van groenten- en fruitwinkel tot buurtsuper
Wim was op de ULO bevriend met de broer van zijn vrouw Marian (Langen). Op een dansavond in het wijkcentrum van Hatert sloeg de vlam tussen Wim (17 jaar) en Marian (15 jaar) over. Vier jaar later, in 1971, zijn ze getrouwd en gingen wonen op 50 meter afstand van de winkel, hoek Palmstraat-Floraweg (zie foto), in het huis van broer Loet die verhuisde naar Ede. Daar betaalden zij 7 gulden huur per week. Enkele jaren daarna werd de woning onbewoonbaar verklaard en gesloopt om plaats te maken voor nieuwbouw.
Zoals gezegd in deel 1 nam Wim na zijn middelbare schooltijd de winkel over. In de straat waren ook een kapper, een kledingwinkel, een friettent en op de hoek slager Theunissen, later Jos Janssen. Wim handelde niet onder de naam Wegerif maar onder de naam Popping (zie deel 1 en foto links). Dat bleef zo tot 1980. Toen Wim getrouwd was, met Marian wel eens in de stad kwam en zich voorstelde met de naam Wegerif kenden de mensen hem niet bij zijn eigen naam. ‘O, die van Popping’, werd er dan gezegd. Zelfs nu is dat soms nog. Als ze bij café Samson wel eens wat oudere mensen tegenkomen gebruiken die nog vaak de naam Popping.
Van origine had de winkel aardappelen, groenten en fruit. Ze betrokken het merendeel van hun spullen rechtstreeks van de veiling aan de Marialaan. De aardappelen kwamen van boeren uit Goch, Venzelderheide en Ottersum. ‘Ik mag wel zeggen de beste van Nijmegen’, zegt Wim trots over zijn groenten- en fruitwinkel. ‘Een gouden tent. Alles lag keurig gestapeld, zoals je nu nog wel eens in Turkije ziet. Het was ongelooflijk wat voor een omzet we hadden’. (…) ’We verkochten 50 kisten, geen 50 kilo’s maar 50 kisten spinazie per dag’.
Klanten waren b.v. verpleeghuis Joachim en Anna, het bejaardencentrum Grootstalsehof, het jongensinternaat op de Klokkenberg, en Maria Roepaen in Ottersum (een tehuis voor geestelijk gehandicapte mensen, met afdelingen in Lent en Grave) .
Sprekend over het tegenwoordige groenten aanbod in de supermarkten zegt Wim dat hij zich ergert aan het gegeven dat je, buiten het seizoen, in januari Hollandse bloemkool kunt krijgen. In Marokko en Zuid-Spanje zitten n.l. Nederlandse tuinders die bloemkolen telen en verkopen. En dat noemen ze dan Hollandse bloemkolen. Wat een volksverlakkerij!! Vroeger kwam de lekkerste bloemkool in het seizoen uit Lent; de grond gaf een bepaalde smaak aan de bloemkool zoals je ook bij asperges proeft die op bepaalde grond is geteeld.
Veel oude appel- en perenrassen worden tegenwoordig niet meer verkocht omdat ze er niet zo mooi uitzien en anders smaken. In de jaren 50 en begin jaren zestig had je niks en at je dus van alles b.v. stoofperen zo van de boom. Verder ergert Wim zich aan de term ‘Bio’. ‘Je wordt bedonderd waar je bij staat’, zegt hij.
In de straat waar de winkel was lag, zoals gezegd, ook een Spar die op een gegeven moment ook groenten en fruit ging verkopen. Groenten- en fruitwinkel Popping breidde uit concurrentieoverwegingen daarom later uit met spullen die de Spar ook verkocht waardoor het een buurtsuper werd . In 1981 deed zich de gelegenheid voor een samenwerkingsverband aan te gaan met groenten- en fruithandelaar Maters die in Nijmegen 7 winkels bezat. Tegenwoordig heeft Maters alleen nog een zaak naast Bakker Bart in het begin van de Ziekerstraat. Wim werd franchiser bij die firma en bleef dat tot 1998.
Wordt vervolgd
Volgende week deel 3 (slot): ‘Hoe kruidenier Wim media-adviseur en vrijwilliger werd’