Op mijn wandelingen door onze gemeente kijk ik mijn ogen uit. Telkens verandert het landschap, ook door het veranderende water dat er doorheen stroomt en de gewassen die wel of niet in bloei staan. Afgelopen week liepen we de Jansberg op en het viel ons op dat de Helbeek zo mooi helder was. Een klein stukje verder lag hij weer vol met blad en was helemaal troebel. Maar daar kwam de mevrouw al aan met haar hark die weer een heel stuk ging schoonmaken. Die hadden we al vaker gezien. We wensten haar succes en bedankten haar. Ze was er toch maar weer iedere week. Later hoorden we dat een team van vrijwilligers iedere keer weer hun eigen stuk van de beek schoonmaakt. Petje af voor deze mensen.
Op woensdag zouden we op de Bisselt gaan lopen maar we verdwaalden en kwamen op de Mookerhei uit. Daar hadden we geen spijt van. Wat stond de hei mooi in bloei en er was ook weer een jong geboren bij de koeien van de Mookerhei hei. We hebben genoten.
Donderdags zijn we langs de Maas gelopen. Het kon weer. Hoewel de familie Bus tijdens het hoog water nergens heen kon maar wel over het pad langs de Maas kon lopen. Dat ligt namelijk een stuk hoger. Daar waren de weilanden nog groen. Een stuk verder zagen we wel de gevolgen van de overstromingen. Grasland dat bruin was en aardappelen die verrot waren. De maïs die soms wel en soms geen kolven hadden, ook al stonden ze dicht bij elkaar. Dat had allemaal te maken met de stroming van het water. Wat kan water toch veel maken en breken!